Child 44: Ακόμα μία κινηματογραφική διασκευή βιβλίου… που με έκανε να αναζητήσω το βιβλίο
To παρόν άρθρο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί παρουσίαση, review ή κάτι αντίστοιχο. Απλώς, ό,τι διαβάσεις παρακάτω, είναι η άποψή μου για μια ταινία που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ουσιαστικά, μέσα από τις (όσο γίνεται συγκροτημένες) σκέψεις μου απαντώνται οι λόγοι που αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς.
Αφού λοιπόν ξεκαθάρισα τη θέση μου – ότι δηλαδή δεν είμαι ο μέγας-γκουρού-που-έχει-φάει-τα-digital-media-με-το-κουτάλι, ή ο μέγας reviewer-με-όπλο-τις-λεκτικές-φανφάρες-και-ταυτόχρονα-πολίτικαλ-κορέκτ-λόγο κ.τ.λ. – ας δούμε λοιπόν γιατί αξίζει να αφιερώσει κάνεις 2 ώρες και κάτι από τη ζωή του για να δει το Child 44.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι από εκείνους που πρώτα βλέπουν την ταινία και μετά (ίσως) διαβάζουν το βιβλίο στo οποίo και βασίζεται. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν, η ταινία Child 44, η οποία αποτελεί κινηματογραφική προσαρμογή του ομώνυμου βιβλίου του Βρετανού συγγραφέα Τομ Ρομπ Σμιθ (το οποίο δημοσιεύθηκε αρχικά το 2008 και κυκλοφορεί και στα ελληνικά, εκδόσεις Πατάκη), με έκανε να βάλω στην wish list μου το συγκεκριμένο βιβλίο – πρόκειται μάλιστα για βιβλίο που έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές. Ωστόσο, όπως συμβαίνει συνήθως, λόγω ίσως «σκηνοθετικής αδείας» ή και για λόγους «συμπίεσης» (μιας και πρόκειται για αρκετά μεγάλο βιβλίο), πολλά πράγματα αλλάζουν ή… «κόβονται» στο μοντάζ, σε σχέση με το αρχικό υλικό. Ας επικεντρωθούμε, όμως, στην ταινία αυτή καθαυτή.
Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε το 2015, ωστόσο κατάφερα να την παρακολουθήσω μόλις πρόσφατα. (Κάλιο αργά, παρά... αργότερα). Την σκηνοθεσία του Child 44 υπογράφει ο Σουηδός σκηνοθέτης Ντάνιελ Εσπινόζα, γνωστός για το πολύ καλό Safe House (Το Κρησφύγετο) και το πιο πρόσφατο Life, ενώ αποτελεί παραγωγή της Scott Free Production του Ridley Scott. Όσο για το cast, αποτελείται από βαριά ονόματα, όπως Τομ Χάρντι, Γκάρι Όλντμαν, αλλά και την αξιολογότατή Νούμι - Κορίτσι με το Τατουάζ - Ραπάς. Είναι μια απ' τις αδυναμίες μου!
Το σενάριο τοποθετείται μερικά χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιο Πολέμου, και συγκεκριμένα στο 1953. Στη σταλινική Σοβιετική Ένωση, οι μυστικές υπηρεσίες κλείνουν τα μάτια ακόμη και στα πιο βάναυσα εγκλήματα, καθώς ήθελαν ο Ρωσικός λαός να πιστεύει ότι το έγκλημα δεν υφίσταται. Παρ’ όλα αυτά, ο ήρωας πολέμου και αξιωματικός Λέο Ντεμίντοφ (Τομ Χάρντι) προσπαθεί να διαλευκάνει το φόνο ενός αγοριού, την ίδια στιγμή που βρίσκεται αντιμέτωπος με το να καταδώσει την γυναίκα του Ραΐσα (Νούμι Ραπάς) για προδοσία ή να φθάσει ως το εκτελεστικό απόσπασμα.
Η ταινία, αν και αστυνομικό θρίλερ, στο πρώτο μέρος αναλώνεται κυρίως καυτηριάζοντας τον σταλινικό αυταρχισμό, και αναδεικνύοντας μια τραγική ειρωνεία, χωρίς αυτό, όμως, να λειτουργεί αρνητικά στη συνολική ροή της ταινίας. Απλά, ας πούμε ότι μέχρι περίπου στα μέσα της ταινίας ο ρυθμός είναι αρκετά αργός. Από εκεί και πέρα, το Child 44 προσφέρει ορισμένες «δυνατές» σκηνές, ενώ κατάφερε να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, μέχρι το τέλος. Βέβαια, σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν και οι ερμηνείες των Τομ Χάρντι και Νούμι Ραπάς, οι οποίοι παραμένουν σταθερή αξία. Πέρα, όμως από τους βασικούς πρωταγωνιστές, το cast στο σύνολό του, είναι πολύ προσεγμένο, ακόμα και στους πιο «μικρούς» ρόλους – όπως π.χ. η εμφάνιση του εκπληκτικού Τσαρλς Ντανς.
Αν υπάρχει ένα σημαντικό «φάουλ», που προσωπικά με ενόχλησε, ή μάλλον περισσότερο με παραξένεψε, ήταν η επιλογή της αγγλικής γλώσσας, που δεν είναι πρώτη φορά που συναντώ κάτι παρόμοιο, αλλά… με ρωσική προφορά; Μάλιστα, σε ορισμένες ατάκες του, ο Τομ Χάρντι μου θύμιζε… Μπέιν! (Τhe Dark Knight Rises). Όπως και να ‘χει, παρά το γεγονός ότι «θάφτηκε» από αρκετά Μέσα, πρόκειται τελικά για μια πολύ αξιόλογη ταινία που είμαι σίγουρος ότι θα την ξαναδώ στο μέλλον.
Μέχρι το επόμενο άρθρο… Doom And Gloom! (Με Νούμι Ραπάς, παρακαλώ!)!
Αφού λοιπόν ξεκαθάρισα τη θέση μου – ότι δηλαδή δεν είμαι ο μέγας-γκουρού-που-έχει-φάει-τα-digital-media-με-το-κουτάλι, ή ο μέγας reviewer-με-όπλο-τις-λεκτικές-φανφάρες-και-ταυτόχρονα-πολίτικαλ-κορέκτ-λόγο κ.τ.λ. – ας δούμε λοιπόν γιατί αξίζει να αφιερώσει κάνεις 2 ώρες και κάτι από τη ζωή του για να δει το Child 44.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι από εκείνους που πρώτα βλέπουν την ταινία και μετά (ίσως) διαβάζουν το βιβλίο στo οποίo και βασίζεται. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν, η ταινία Child 44, η οποία αποτελεί κινηματογραφική προσαρμογή του ομώνυμου βιβλίου του Βρετανού συγγραφέα Τομ Ρομπ Σμιθ (το οποίο δημοσιεύθηκε αρχικά το 2008 και κυκλοφορεί και στα ελληνικά, εκδόσεις Πατάκη), με έκανε να βάλω στην wish list μου το συγκεκριμένο βιβλίο – πρόκειται μάλιστα για βιβλίο που έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές. Ωστόσο, όπως συμβαίνει συνήθως, λόγω ίσως «σκηνοθετικής αδείας» ή και για λόγους «συμπίεσης» (μιας και πρόκειται για αρκετά μεγάλο βιβλίο), πολλά πράγματα αλλάζουν ή… «κόβονται» στο μοντάζ, σε σχέση με το αρχικό υλικό. Ας επικεντρωθούμε, όμως, στην ταινία αυτή καθαυτή.
Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε το 2015, ωστόσο κατάφερα να την παρακολουθήσω μόλις πρόσφατα. (Κάλιο αργά, παρά... αργότερα). Την σκηνοθεσία του Child 44 υπογράφει ο Σουηδός σκηνοθέτης Ντάνιελ Εσπινόζα, γνωστός για το πολύ καλό Safe House (Το Κρησφύγετο) και το πιο πρόσφατο Life, ενώ αποτελεί παραγωγή της Scott Free Production του Ridley Scott. Όσο για το cast, αποτελείται από βαριά ονόματα, όπως Τομ Χάρντι, Γκάρι Όλντμαν, αλλά και την αξιολογότατή Νούμι - Κορίτσι με το Τατουάζ - Ραπάς. Είναι μια απ' τις αδυναμίες μου!
Το σενάριο τοποθετείται μερικά χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιο Πολέμου, και συγκεκριμένα στο 1953. Στη σταλινική Σοβιετική Ένωση, οι μυστικές υπηρεσίες κλείνουν τα μάτια ακόμη και στα πιο βάναυσα εγκλήματα, καθώς ήθελαν ο Ρωσικός λαός να πιστεύει ότι το έγκλημα δεν υφίσταται. Παρ’ όλα αυτά, ο ήρωας πολέμου και αξιωματικός Λέο Ντεμίντοφ (Τομ Χάρντι) προσπαθεί να διαλευκάνει το φόνο ενός αγοριού, την ίδια στιγμή που βρίσκεται αντιμέτωπος με το να καταδώσει την γυναίκα του Ραΐσα (Νούμι Ραπάς) για προδοσία ή να φθάσει ως το εκτελεστικό απόσπασμα.
Η ταινία, αν και αστυνομικό θρίλερ, στο πρώτο μέρος αναλώνεται κυρίως καυτηριάζοντας τον σταλινικό αυταρχισμό, και αναδεικνύοντας μια τραγική ειρωνεία, χωρίς αυτό, όμως, να λειτουργεί αρνητικά στη συνολική ροή της ταινίας. Απλά, ας πούμε ότι μέχρι περίπου στα μέσα της ταινίας ο ρυθμός είναι αρκετά αργός. Από εκεί και πέρα, το Child 44 προσφέρει ορισμένες «δυνατές» σκηνές, ενώ κατάφερε να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, μέχρι το τέλος. Βέβαια, σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν και οι ερμηνείες των Τομ Χάρντι και Νούμι Ραπάς, οι οποίοι παραμένουν σταθερή αξία. Πέρα, όμως από τους βασικούς πρωταγωνιστές, το cast στο σύνολό του, είναι πολύ προσεγμένο, ακόμα και στους πιο «μικρούς» ρόλους – όπως π.χ. η εμφάνιση του εκπληκτικού Τσαρλς Ντανς.
Αν υπάρχει ένα σημαντικό «φάουλ», που προσωπικά με ενόχλησε, ή μάλλον περισσότερο με παραξένεψε, ήταν η επιλογή της αγγλικής γλώσσας, που δεν είναι πρώτη φορά που συναντώ κάτι παρόμοιο, αλλά… με ρωσική προφορά; Μάλιστα, σε ορισμένες ατάκες του, ο Τομ Χάρντι μου θύμιζε… Μπέιν! (Τhe Dark Knight Rises). Όπως και να ‘χει, παρά το γεγονός ότι «θάφτηκε» από αρκετά Μέσα, πρόκειται τελικά για μια πολύ αξιόλογη ταινία που είμαι σίγουρος ότι θα την ξαναδώ στο μέλλον.
Μέχρι το επόμενο άρθρο… Doom And Gloom! (Με Νούμι Ραπάς, παρακαλώ!)!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου