Miss Sloane: Μία πολιτική... αντιηρωίδα!

Δεν το κρύβω, είμαι τρελός θαυμαστής της Τζέσικα Τσάστεϊν, ή, μάλλον, για να είμαι πιο ειλικρινής, είμαι ερωτευμένος με την Τζέσικα Τσάστεϊν. Είναι μία εξαιρετική ηθοποιός και γοητευτικότατη γυναίκα φυσικά. Έχω δει αρκετές ταινίες της, μια από τις τελευταίες (που είδα πρόσφατα) είναι και το Miss Sloane (Κυρία Σλόαν).

Αρχικά, να τονίσω ότι το παρόν άρθρο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί παρουσίαση, review ή κάτι αντίστοιχο. Απλώς, ό,τι διαβάσεις παρακάτω, είναι η άποψή μου για μια ταινία που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ουσιαστικά, μέσα από τις (όσο γίνεται συγκροτημένες) σκέψεις μου απαντώνται οι λόγοι που αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς.

Δεύτερον, ίσως υπάρχουν spoilers, επομένως - εάν δεν έχεις δει την ταινία- καλό είναι να μην διαβάσεις παρακάτω. Άλλωστε, όπως θα έχεις ήδη καταλάβει, η «κριτική» μου θα είναι εντελώς… υποκειμενική, και στην προκειμένη περίπτωση θετική. Με πιο απλά λόγια, σου προτείνω να την δεις. Σίγουρα δεν θα είναι χάσιμο χρόνου ή χρημάτων (εάν αποφασίσεις να την νοικιάσεις/αγοράσεις).
 
Το Miss Sloan είναι ένα πολιτικό θρίλερ αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία του Τζον Μάντεν (Το Μαντολίνο του Λογαχού Κορέλι, Ερωτευμένος Σαίξπηρ, Το Χρέος), όπου στο πλευρό της αγαπημένης μου Τσάστεϊν βρίσκονται -μεταξύ άλλων- οι Μαρκ Στρονγκ, Μάικλ Στούλμπαργκ, Γκούγκου Μπάθα - Ρο και Τζον Λίθγκοου.

Η Τζέσικα Τσάστεϊν υποδύεται την Ελίζαμπεθ Σλόαν, μια ισχυρή και αδίστακτη λομπίστρια στην Ουάσιγκτον που προσπαθεί να κερδίσει κάθε πολιτικό στοίχημα με όποιο κόστος. Αναλαμβάνει επικεφαλής της εκστρατείας για την ψήφιση νόμου για τον έλεγχο της οπλοκατοχής, γεγονός που τη φέρνει αντιμέτωπη με τους περισσότερους Γερουσιαστές στο Αμερικανικό Καπιτώλιο.

Η Σλόαν είναι ένας παρεξηγημένος χαρακτήρας, και αυτό φαίνεται από την αρχή: Εκεί που αρχικά μας συστήνεται ως ένα μοναχικό, εργασιομανές, αδίστακτο και φιλόδοξο άτομο, αρχίζει γρήγορα-γρήγορα να αποκτά ηθική υπόσταση, όχι επειδή τα βάζει με το μεγαλύτερο λόμπι των ΗΠΑ (αυτό της οπλοκατοχής), αλλά γιατί, παρόλο που μοιάζει ψυχρή και απόλυτη, στις προσωπικές της στιγμές βγάζει ένα πολύ «ανθρώπινο χαρακτήρα», με (πολλές) ευαισθησίες-προβληματισμούς.

Αυτή η εναλλαγή μεταξύ κυνισμού και συναισθήματος ίσως και να μπερδεύει το θεατή, αλλά δεν γίνεται τυχαία. Υπάρχει λόγος. Η Σλόαν έχει ανθρωπιά μέσα της, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, επιβάλλεται να είναι αδίστακτη. Η ταινία θέλει να μας δείξει, ή μάλλον να μας υπενθυμίσει, πόσο σάπιο μπορεί να είναι το σύστημα της κάθε χώρας, και ότι, οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν ακραία μέτρα.

Εν κατακλείδι, το Miss Sloan μας παρουσιάζει μία αντιηρωίδα. Ή αλλιώς, η Σλόαν είναι… Deadpool της πολιτικής! Δεν είναι αγωνίστρια, δεν το παίζει αγωνίστρια, ό,τι κάνει το κάνει απλά για να κερδίσει, αλλά παράλληλα έχει θράσος και κότσια. Μέσα σ’ ένα κόσμο παράλογο και υποκριτή, μόνο μία Σλόαν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Στο τέλος μας κλείνει το μάτι και μας λέει «δυστυχώς, αλλά μόνο έτσι μπορεί να γίνει».

Όπως καταλαβαίνεις, λάτρεψα τον εν λόγω χαρακτήρα, κάτι που φυσικά οφείλεται στην εκπληκτική ερμηνεία της Τσάστεϊν που θα μπορούσε άνετα να κερδίσει υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Επόμενη ταινία με Τζέσικα Τσάστεϊν στη wishlist μου είναι η πολύ πιο φρέσκια «The Zookeeper's Wife» (Η Γυναίκα του Ζωολογικού Κήπου).

Αυτά για την ώρα. Τα λέμε στο επόμενο άρθρο.