Star Wars: The Last Jedi: Το καλύτερο sequel μετά το “Empire Strikes Back”
Επιτέλους κατάφερα να δω το Star Wars: The Last Jedi. Και λέω «επιτέλους» γιατί ήθελα πολύ να πάω στην πρεμιέρα. Είναι κάτι σαν «έθιμο» για μένα. Δεν πειράζει, όμως, υγεία να έχουμε και θα έρθουν κι άλλες πρεμιέρες Star Wars. Σημασία έχει ότι το απόλαυσα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου.
Το παρόν άρθρο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί review. Νιώθω απλά την ανάγκη να εκφράσω τις εντυπώσεις μου, to the point! Και φυσικά είναι εντελώς spoiler-free. Ούτε καν υπονοούμενα, στο υπόσχομαι! Μετά από αυτό το μικρό «disclaimer», ας προχωρήσουμε παρακάτω.
Αρχικά, να τονίσω ότι, αν θέλεις να λέγεσαι fan του Star Wars, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι απολαύσεις την ταινία σε αίθουσα Dolby Atmos. Αξίζει τον κόπο, και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για gimmick. Θα χορτάσεις ακόμη περισσότερο την ταινία. Όπως κάθε φορά που πάω να απολαύσω μια ταινία Star Wars, η ανυπομονησία μου ήταν μεγάλη. Μπήκα στην αίθουσα, και τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στο "πανί". Μετά από τις διαφημίσεις, που ήταν πολλές…πάρα πολλές(!), τα φώτα έσβησαν, και η ταινία ξεκίνησε. Η πρώτη ανατριχίλα (ίσως βούρκωσα κιόλας) ήρθε με το επικό opening crawl. Μετά από δευτερόλεπτα πρώτη μου σκέψη ήταν «πότε θα βρω χρόνο να έρθω να το ξαναδώ!». Στην τελική, είναι Star Wars...
Το The Last Jedi είναι σαφώς καλύτερο από το The Force Awakens, σε πολλά επίπεδα. Κατ’ αρχάς, ξεφεύγει από τα «κλισέ» που είδαμε στο προηγούμενο επεισόδιο, και χαράζει διαφορετική πορεία. Δεν ξεπερνάει σε καμία περίπτωση την αρχική τριλογία, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αφήσει εποχή (πέρα από τις τρελές εισπράξεις). Έχει ακόμη καλύτερο ρυθμό, περισσότερη δράση, νέες προσθήκες χαρακτήρων, οχημάτων, όπλων, και πολλές συγκινήσεις. Τα εφέ είναι ό,τι θα περίμενε κανείς από μια ταινία Star Wars,τα οποία δένουν, όπως πάντα, με την επική μουσική του λατρεμένου Τζον Γουίλιαμς, που βάζει και εκείνος τις δικές του μικρές πινελιές καταφέρνοντας κάθε φορά να «φρεσκάρει» το soundtrack.
Η ταινία κλείνει με μια ακόμη ανατριχίλα, και με τον θεατή να αναρωτιέται: «πότε πέρασαν δυόμιση ώρες;». Ναι, το The Last Jedi είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία Star Wars, για την ακρίβεια 150 λεπτά - μαζί με τους τίτλους τέλους. Και πάλι όμως δεν την χορταίνεις με τίποτα. Όπως αναφέρεται και στον τίτλο του παρόντος άρθρου, το The Last Jedi πιστεύω πως είναι το καλύτερο sequel μετά το Empire Strikes Back, αλλά και ένα από τα καλύτερα sequels που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Σε περίπτωση που είσαι ένας από αυτούς που χαλάστηκε με το «copy paste» του The Force Awakens, το The Last Jedi θα σε αποζημιώσει! Η Disney αξίζει ένα μεγάλο μπράβο γιατί δείχνει να σέβεται την ιστορία του franchise αλλά και τους fans. Όπως άλλωστε απέδειξε και με το Rogue One, δε φοβάται να ξοδέψει χρήμα προκειμένου να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Κλείνοντας, να υπενθυμίσω ότι, όταν μια ταινία καταφέρνει να σε ταξιδέψει σε ένα άλλο σύμπαν, να σε γεμίσει ενθουσιασμό και θετική ενέργεια, τότε μάλλον έχει τίτλο Star Wars!
Μέχρι το επόμενο επεισόδιο (Episode IX)…
May the Force be with you… always!
Το παρόν άρθρο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί review. Νιώθω απλά την ανάγκη να εκφράσω τις εντυπώσεις μου, to the point! Και φυσικά είναι εντελώς spoiler-free. Ούτε καν υπονοούμενα, στο υπόσχομαι! Μετά από αυτό το μικρό «disclaimer», ας προχωρήσουμε παρακάτω.
Αρχικά, να τονίσω ότι, αν θέλεις να λέγεσαι fan του Star Wars, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι απολαύσεις την ταινία σε αίθουσα Dolby Atmos. Αξίζει τον κόπο, και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για gimmick. Θα χορτάσεις ακόμη περισσότερο την ταινία. Όπως κάθε φορά που πάω να απολαύσω μια ταινία Star Wars, η ανυπομονησία μου ήταν μεγάλη. Μπήκα στην αίθουσα, και τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στο "πανί". Μετά από τις διαφημίσεις, που ήταν πολλές…πάρα πολλές(!), τα φώτα έσβησαν, και η ταινία ξεκίνησε. Η πρώτη ανατριχίλα (ίσως βούρκωσα κιόλας) ήρθε με το επικό opening crawl. Μετά από δευτερόλεπτα πρώτη μου σκέψη ήταν «πότε θα βρω χρόνο να έρθω να το ξαναδώ!». Στην τελική, είναι Star Wars...
Το The Last Jedi είναι σαφώς καλύτερο από το The Force Awakens, σε πολλά επίπεδα. Κατ’ αρχάς, ξεφεύγει από τα «κλισέ» που είδαμε στο προηγούμενο επεισόδιο, και χαράζει διαφορετική πορεία. Δεν ξεπερνάει σε καμία περίπτωση την αρχική τριλογία, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αφήσει εποχή (πέρα από τις τρελές εισπράξεις). Έχει ακόμη καλύτερο ρυθμό, περισσότερη δράση, νέες προσθήκες χαρακτήρων, οχημάτων, όπλων, και πολλές συγκινήσεις. Τα εφέ είναι ό,τι θα περίμενε κανείς από μια ταινία Star Wars,τα οποία δένουν, όπως πάντα, με την επική μουσική του λατρεμένου Τζον Γουίλιαμς, που βάζει και εκείνος τις δικές του μικρές πινελιές καταφέρνοντας κάθε φορά να «φρεσκάρει» το soundtrack.
Η ταινία κλείνει με μια ακόμη ανατριχίλα, και με τον θεατή να αναρωτιέται: «πότε πέρασαν δυόμιση ώρες;». Ναι, το The Last Jedi είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία Star Wars, για την ακρίβεια 150 λεπτά - μαζί με τους τίτλους τέλους. Και πάλι όμως δεν την χορταίνεις με τίποτα. Όπως αναφέρεται και στον τίτλο του παρόντος άρθρου, το The Last Jedi πιστεύω πως είναι το καλύτερο sequel μετά το Empire Strikes Back, αλλά και ένα από τα καλύτερα sequels που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Σε περίπτωση που είσαι ένας από αυτούς που χαλάστηκε με το «copy paste» του The Force Awakens, το The Last Jedi θα σε αποζημιώσει! Η Disney αξίζει ένα μεγάλο μπράβο γιατί δείχνει να σέβεται την ιστορία του franchise αλλά και τους fans. Όπως άλλωστε απέδειξε και με το Rogue One, δε φοβάται να ξοδέψει χρήμα προκειμένου να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Κλείνοντας, να υπενθυμίσω ότι, όταν μια ταινία καταφέρνει να σε ταξιδέψει σε ένα άλλο σύμπαν, να σε γεμίσει ενθουσιασμό και θετική ενέργεια, τότε μάλλον έχει τίτλο Star Wars!
Μέχρι το επόμενο επεισόδιο (Episode IX)…
May the Force be with you… always!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου