Widows (Οι Χήρες): Απλά... βαρέθηκα!

Σκηνοθεσία Στιβ Μακ Κουίv
Πρωταγωνιστούν: Βαϊόλα Ντέιβις, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Κάρι Κουν, Σίνθια Ερίβο
Διάρκεια: 129 Λεπτά

Κι ενώ αμφιταλαντευόμουν μεταξύ ΚΡΙΝΤ ΙΙ, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΖΩΑ II και Ρομπέν των δασών, τελικά αποφάσισα να δω το Widows (Οι Χήρες) και, όπως κατάλαβες κι από τον τίτλο του άρθρου, το μετάνιωσα!

Είχα πολύ καιρό να φάω τέτοια φόλα στο σινεμά. Υπάρχουν όμως, πολλοί λόγοι που την πάτησα έτσι. 

Αρχικά, ήταν το πολύ ενδιαφέρον concept της ταινίας:
Η Βερόνικα Ρόλινγκς (Βαιόλα Ντέιβις) βρίσκεται ξαφνικά στον αέρα όταν ο σύζυγος της, Χάρι (Λίαμ Νίσον) σε μία τελευταία ληστεία που κάνει, πάνε όλα στραβά, χάνοντας τη ζωή του ο ίδιος και οι συνεργοί του και μαζί χάνονται και τα λεφτά που είχαν αρπάξει, τα οποία προορίζονταν για την προεκλογική καμπάνια ενός αρχιμαφιόζου, του Τζαμάλ Μάνινγκ (Μπρίαν Ταϊρί Χένρυ). O Tζαμάλ, μαζί με τον αδελφό του, Τζατέμ (Ντανιέλ Καλούγια), θα απειλήσουν απροκάλυπτα τη Βερόνικα, η οποία αποφασίζει να στραφεί για βοήθεια στις υπόλοιπες χήρες της ομάδας του Χάρι και όλες μαζί να ολοκληρώσουν τη ληστεία που άφησαν στη μέση οι σύζυγοί τους.

Έπειτα, ήταν το εξαιρετικό καστ, που περιλαμβάνει πολλούς κι αγαπημένους ηθοποιούς όπως ο Νίσον, η Οσκαρική Ντέιβις και οι -τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα- σούπερ σέξι Ροντρίγκεζ και Ντεμπίκι και η σταθερή αξία (τόσο σαν γυναίκα όσο και σαν ηθοποιός) Κάρι κουν, οι οποίες υποδύονται τις υπόλοιπες χήρες

Ντανιέλ Καλούγια και Μπρίαν Ταϊρί Χένρυ

Όλα τα παραπάνω λοιπόν αρκούσαν για να μου τραβήξει το ενδιαφέρον η συγκεκριμένη ταινία. Μετά, έριξα μια κλεφτή ματιά σε reviews από ελληνικά και ξένα media, τα οποία εκθειάζουν την ταινία. Ε, τότε λέω
"Δε γ@μ@@ται θα πάω να τη δω". Α! Σημαντικό ρόλο έπαιξε και οι σκατένιες αίθουσες γνωστού σινεμά για τις απογευματινές προβολές των ταινιών Φανταστικά ζώα ΙΙ και Κριντ ΙΙ. Ναι, είμαι λίγο περίεργος με τις αίθουσες. Θέλω απομόνωση και ησυχία, χωρίς κριτς-κρατς, ανοιχτά κινητά, ψιλο-κουβέντα στη μέση της ταινίας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και σπόϊλερς!

Μισέλ Ροντρίγκεζ και Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι

Για να μη στα πολυλογώ, η ταινία είναι καλή (edit: για καβλάντισμα), αλλά όχι για να τη δει κάποιος στο σινεμά. Κατ' αρχάς, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τραβάει τόσο πολύ (πάνω από δύο ώρες). Αυτό που σίγουρα κατάλαβα ήταν ότι πολλές σεκάνς μου θύμισαν... ταινία του Αγγελόπουλου: βασανιστικά τραβηγμένες και μακρόσυρτες, ίσα για να σου σπάσουν τα αρ@@α!

Βέβαια, οι συγκεκριμένες σκηνές ερμηνεύτηκαν -από κάποιους ειδικούς παπαρολόγους που χειρίζονται την ελληνική γλώσσα στα δάκτυλα και ξέρουν από κινηματογράφο (20-30 χρόνια μέσα στις αίθουσες λέμε)- ως "συγκινητικές στιγμές".

Σίγουρα δεν περίμενα να δω έντονη δράση και εφέ που βγάζουν μάτια, ωστόσο, ακόμα κι αυτές οι λίγες στιγμές έντονης δράσης, μου φάνηκαν αρκετά άνοστες. Κάπου στη μέση της ταινίας σκέφτηκα "έχω την αίσθηση ότι θα αποζημιωθούμε στο τέλος". Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους στην αίθουσα, εγώ, πάντως, πήρα τα αρ@@α μου. Η ταινία ήταν αργή, κουραστική και είχε μέτριο acting, από ηθοποιούς που περιμένεις περισσότερα. Ακόμα και η κραυγή απόγνωσης που βγάζει η Ντέιβης στην αρχή της ταινίας, έμοιαζε βγαλμένη από ηθοποιό ερασιτεχνικού θεάτρου.

Το καλό με αυτή την ταινία είναι ότι έγινε αφορμή για να γράψω στο αγαπημένο μου blog μετά από αρκετό καιρό.

Εάν ψήνεσαι να πας να δεις τις "Χήρες", να πας. Αλλά με δική σου ευθύνη!

Για το τέλος, μία συμβουλή: Μη στηρίζεσαι μόνο στις κριτικές των "ειδικών" του κινηματογράφου, ή σε metacritic sites τύπου rotten tomatoes. Καμιά φορά μπορεί να πάρεις πολύτιμες πληροφορίες για την ποιότητα μιας ταινίας από απλό κόσμο που γράφει σε φόρουμ ή που είναι contributors και γράφουν σε διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες γιατί πολύ απλά γουστάρουν κινηματογράφο.

Επίσης, τα αστεράκια και γενικά οι βαθμολογίες, για μένα είναι η μεγαλύτερη μαλακία, κι όχι μόνο σε ό,τι αφορά στις κριτικές ταινιών. Το πρόβλημα δεν είναι αυτές καθαυτές οι βαθμολογίες, αλλά το ότι ο περισσότερος κόσμος κοιτάζει ΜΟΝΟ τις βαθμολογίες κι όχι την ουσία μια κριτικής. Γιατί ναι, υπάρχουν κι εκείνοι ή εκείνες που είναι χρόνια στο κουρμπέτι (δε μιλάω για μένα. Εγώ απλά καβλαντίζω) και ξέρουν να γράφουν και να κάνουν κριτική του δε πόιντ (που λένε και στο χωριό μου).